Ter Navolging

Het was dinsdagavond 30 april 2013, het werd een nacht die ik nooit vergeet.
Mijn vriend wachtte me op in het station van Tiel. Mijn trein had me vlak voor middernacht afgezet. Enthousiast kusten we elkaar voordat we samen, hand in hand, op weg gingen naar zijn flat.

Klokslag twaalf uur stonden we bij de toegang van de begraafplaats.
‘Ter  Navolging’ stond op de zuilen bij het hek waar mijn Theo zich overheen slingerde. Zijn zwarte krullen dansten in het licht van de volle maan.

‘Één mei, je bent jarig, gefeliciteerd!’ Bij iedere volgende klokslag kuste hij me tussen de spijlen door tot ik bij de twaalfde met mijn nagels over de harde bobbel in zijn jeans kraste.
‘Oh, kleine feeks..’ kreunde hij en wenkte. Ik schudde heftig mijn hoofd.
‘Bange heks, loop jij maar lekker om. Ik lig zo voor je klaar tussen de kaarsjes in bed, met champagne!’ Wolken schoven voor de maan zodat ik alleen zijn fluorescerende groene sneakers tussen de zerken zag verdwijnen.

Huiverend liep ik langs het kerkhof. ‘s Nachts ging ik daar echt niet dwars doorheen om een paar honderd meter af te steken.  Het onwezenlijke licht dat steeds even door de wolken spoelde,  benauwde me. Bij elk vreemd geluid trok ik mijn schouders iets hoger op, liep iets sneller, totdat ik bijna rennend bij Theo’s huisdeur kwam. Die was dicht, op slot.

Ik wachtte 5 minuten. Toen, op mijn hoede, ging ik terug. Om de paar meter loerde ik door het hek. Ik was vlakbij de ingang, toen ik iets hoordedat op kattengejammer leek. Struikelend door de struiken klampte ik me vast aan de spijlen van het hek. De wolken verdwenen, het kille licht van de maan bescheen een hoge grafsteen. Op de grafsteen twee fluorescerende groene schoenzolen. Daarboven het gezicht van een roodharige amazone. Met haar knieën op Theo’s schouders bereed ze zijn gezicht. Ernaast stond een krom gerimpeld wijf met sliertig grijs haar dat zich steeds opnieuw voorover boog.

Theo’s broek was afgestroopt tot op zijn enkels, de twee vrouwen waren naakt. De amazone op zijn gezicht hief haar bolronde borsten omhoog en mauwde extatisch naar de maan. Haar bekken bewoog steeds sneller tot ze zich kermend, tschokkend op Theo’s gezicht liet zakken. Het oude wijf nam zijn enorme erectie steeds weer en steeds verder in haar mond totdat hij helemaal in haar keel was verdwenen. Triomfantelijk spreidde ze haar armen, Theo hief zijn onderlichaam ver omhoog, zijn ledematen spartelden woest heen en weer. Het wijf strekte haar rug, kneep de laatste druppels zaad uit zijn verslappende lid en likte haar vingers af. Voor mijn ogen trok haar hangende buik strak, werden haar lege borsten rond en haar grijze haren weelderig en blond. De vrouwen dansten weg van het graf waar een gekromde schaduw bleef liggen.

Wolken verduisterden de maan opnieuw, verlamd bleef ik staan.
Verderop hoorde ik het hek krakend opengaan. Ik keek om.
Twee vrouwen in bontjas, de een blond, de ander vlammend rood, liepen giechelend tussen de twee zuilen door en stapten in een gereedstaande limousine.

Mijn polsen werden gegrepen, mijn adem stokte. Geschrokken draaide ik mijn hoofd en keek recht in Theo’s gezicht. Zijn ogen waren hol, zijn krullen grijs.

Sindsdien heb ik alles geprobeerd, maar heeft hij nooit meer een erectie gehad.

 

Dit was mijn bijdrage voor de 5de ronde van de EWA-Schrijfmarathon:
Schrijf een erotisch verhaal vanuit het perspectief van een
voorbijganger. Het verhaal  telt maximaal 400 woorden.

EWA is overgegaan in Eroscripta.

Zoals altijd verwelkom ik opmerkingen en kritiek