Happy Hour

‘Frieda, domme muts, waaróm?’ zeg ik tegen de spiegel.

Ik weet niet hoelang ik op het toilet zat. Een paar minuten, een kwartiertje, een uur?

Trillerig strijk ik mijn zwarte jurkje glad.

‘Klote Vrij-Mi-Bo, klote bedrijf, klote overjarige corpsballen.’

Vanavond heb ik alle graaiende handen weggemept. Ik wil het niet! Toen Kevin ook nog een guf koud bier over mijn rug goot, draaide ik me om, trok mijn nagels over zijn gezicht en vluchtte naar de ‘Dames’.

Ik kan hem wel vermoorden. Ze doen het allemaal, maar hij is het ergst.  Altijd moet ik opletten of er geen hand ‘verdwaalt’ op mijn billen of borsten. Ik weet heus wel dat Kevin me ‘Frigida’ noemt, me uitlacht met z’n kliek.

Vorige week ging ik het tegendeel bewijzen. Ik dronk mezelf moed in bij de Vrij-Mi-Bo. Teveel.  Vrijelijk liet ik handen over mijn borsten, billen en zelfs onder mijn jurkje gaan. Inwendig gruwde ik, maar ik zóu ze.

Louis, de lieverd achter de bar, schudde zijn hoofd toen ik alweer een tequila achterover sloeg.

‘Wat wijsheid?’ Hij gaf me een gelukskoekje.

Ik brak het open: ‘U zult geluk smaken op een vrijdag.’

Ja, ja, tegen sluitingstijd hing ìk misselijk aan de bar. Daarna werd alles wazig.

 

Ik ontwaakte in een onbekend bed. Zonnestralen glipten door de wapperende gordijnen. Loom rekte ik me uit, zwevend in niet-zijn. Traag begon de afgelopen nacht zich te ontrollen voor mijn ogen.

In de deuropening doemt een silhouet op in een aureool van licht.

‘Gaat het? Kan ik iets voor je doen?

Zijn diepe, resonerende stem trilt dwars door mijn pantser. Ik begin te snikken.

‘Nee. Ja, wil je me vasthouden? Even? Alsjeblieft?’

De deur gaat dicht, het  licht buitensluitend. Als hij achter mij komt liggen en zijn koesterende armen om mij heen wikkelt, vervagen alle indrukken van graaiende handen.

Ik zink weg in ontspanning, kruip dichter tegen hem aan en breng zijn vingertoppen naar mijn lippen.

Een kus in mijn nek, ik kreun. Zijn hand omvat mijn rechterborst, mijn tepel richt zich verlangend zich op tussen zijn vingers. Zuchtend voel ik zijn mond strelend, kussend, langs mijn schouder en linkerborst naar mijn buik glijden en lager. Ik kroel, draai me op mijn rug en geef me over. Zijn lippen zetten zich vast op de huid rond mijn hunkerende knopje. Hij zuigt mij in zich. Ik geniet.

Tot zijn tong mijn piercing beroert en hij stopt. Ik houd mijn adem in.

Dan voel ik zijn diepe gegrom. Hij neemt mijn piercing tussen zijn tanden, schudt snel heen en weer. Ik hoor mijn gekreun als ik uitadem. Ritmisch gaat hij verder, vulva zuigend, piercing schuddend en tong flitsend over mijn knopje. Zwaar ademend hef ik mijn bekken omhoog, span al mijn spieren en kom kermend klaar.

Hij blijft zuigen en likken, zijn vingers glijden knedend rondom, over mijn lipjes. Overvloedig vocht loopt tussen mijn billen. Ik duw mijn smachtende opening tegen zijn heerlijke handen waarna twee vingers trefzeker hun weg in mij vinden, wetend waar ik ze wil voelen. Een golf neemt mij mee, spoelt me los van mijzelf.

“Neem mij, kom in mij.’ hijg ik.

Zijn handen en mond laten mij balanceren op de rand van zijn. Een eeuwigheid, een tel later verwelkom ik zijn hemelse lid in mij en zweef ik over de rand. Van bovenaf zie ik ons, zie dat ik schokkend blijf komen. Zijn gezicht zie ik niet.

 

Zijn gezicht zag ik niet! Ik schoot overeind, klaarwakker. Mijn hoofd tolde. Ik was toch niet bij iemand van Kevin’s kliek? Bij Kevin zelf?  Vol angst en schaamte gleed ik in mijn jurkje en met mijn pumps in de hand sloop ik weg door de gang. De lucht van gebakken-eieren-met-spek maakte dat ik kokhalzend naar buiten kwam en blind in een taxi stapte.

Thuis spoelde ik mijn kater weg onder de douche. Toen ik me inzeepte merkte ik het pas. Mijn hood-piercing was weg!

Mijn barbell lag toch niet bij Kevin?

Deze week ging ik elke dag muisstil naar mijn bureau. Steeds verkrampte ik als Kevin of een van z’n vriendjes in de buurt kwam, bang dat ze… Niets was veranderd. Nog precies dezelfde rotopmerkingen en dwalende handen die ik moest ontwijken. Hoewel, niets veranderd? Ik voelde een groeiend verlangen naar die handen.

En nu sta ik nog steeds ontredderd te snikken in de ‘Dames’ en probeer moed te verzamelen om naar buiten te gaan. Louis, de lieverd, komt binnen. Hij reikt me een stom gelukskoekje aan.

‘Ze zijn weg. Hier, zelfgebakken.’

Hij kijkt me zo indringend aan met zijn zachte ogen dat ik het toch aanpak.

‘KRÀK.’  Iets glinsterends valt in mijn handpalm. Mijn barbell!

De tranen lopen langs mijn wangen. Dan wikkelt Louis zijn armen om mijn lichaam  en likt de zilte druppels van mijn wangen. Ik wend mijn hoofd af. Zijn hand gaat langs mijn rug omhoog, langs mijn hals. Zijn vingers kroelen door mijn haar, grijpen het vast en draaien mijn hoofd terug. Voor het eerst kijk ik hem recht in zijn ogen.

Onze lippen vinden elkaar.

 

Dit was mijn bijdrage voor de zevende ronde van de EWA schrijfmarathon 2017 waarmee ik zevende werd en een ronde verder kwam. Ik heb nog lang getwijfeld of het ‘Frieda’s VrijMiBO’ zou noemen.

De opdracht was:

Fortune cookie: Jouw verhaal is maximaal 650 woorden, exclusief een titel van minimaal twee en maximaal vier woorden.

Inmiddels heb ik het verhaal iets aangepast, voortschrijdend inzicht zeg maar. Daarnaast heb ik fijne details opnieuw ingevoegd die waren gesneuveld bij het trimmen van het verhaal binnen de 650 woorden van de opdracht.

Inmiddels zijn de activiteiten van de EWA overgegaan  op Eroscripta.

Nog zo een verhaal?  Klik HIER