Erotica Estafette 7 – De Ommekeer

Alle voorgaande delen kan je HIER vinden

Ze legt haar hand op zijn hand en kijkt hem aan.
“Julien, weet je echt niet waar hij is?  Je was zijn beste vriend…”

Zijn vingers strelen niet meer, ze klauwen diep in de binnenkant van haar dij. Mireille sluit haar ogen en zuigt met getuite lippen lucht naar binnen.

Zijn klauwende vingers brengen haar in één ademtocht bij de BN’er in haar ‘werkkamer’. De beroemdheid die zich wanhopig aan haar vastklampte. Ze trapte haar been los, opende de tuindeuren en wankelde in de ochtendzon over het terras naar de vijver. Zwaar ademend, haar schouder leunend tegen het standbeeld, zag ze in het donkere water haar gebutste lichaam weerspiegeld. De striemen, de blauwe, bijna zwarte plekken. Een witgouden Koi zwom door haar buik. Ze keek op naar het bos aan de overkant van de vijver, ademde in met getuite lippen en liet haar lichaam de waterspiegel breken.

De waas waarin ze in de kliniek leefde, is verdwenen.
“Goed, ik zal me gaan gedragen.”
Resoluut maakt ze zijn hand los, klikt de riem open en morrelt aan het portier.
“Heb je hem op het kinderslot gedaan?”

Hij glimlacht en stapt hoofdschuddend uit. Ze schopt de rode plateauschoenen uit.
Als hij voorlangs loopt, gooit ze zich over de middenconsole achter het stuur, start de auto en geeft gas.
Hij kan nog nét opzij springen en geeft woedend een dreun op het zijraam als ze met slippende banden wegrijdt.
In de achteruitkijkspiegel ziet ze hem met gebalde vuisten tieren en vervolgens zijn telefoon pakken.
“Hij doet maar.” zegt ze in zichzelf.

Geblinddoekt, vastgeketend ligt de beroemde zanger op de ruwhouten bank. Maria kijkt toe. Een ultrakort gerokt kamermeisje staat schrijlings boven zijn hoofd, plukt en trekt met haar nagels aan zijn tepels terwijl haar kut en kontje over zijn gezicht glibberen. Het andere kamermeisje staat tussen zijn opgetrokken en gespreide benen. Ze bespeelt met één hand ritmisch zijn pik terwijl haar andere hand zijn scrotum kneedt. Haar zwarte voorbinddildo verdwijnt stukje bij beetje dieper tussen zijn gespannen billen. Zijn glanzende eikel schokt bij elk stootje. Als zijn mond even niet bezeten wordt, smeekt hij kermend of hij mag komen.

Maria wacht.
Ze is voldaan, trots op wat ze heeft bereikt na het faillissement en de zelfmoord van haar man. De villa bij Apeldoorn was het enige wat ze nog had. Vastbesloten om niet in de goot te belanden waar ze uit was ontsnapt, was ze op zoek gegaan naar verdoolde meisjes om vakkundig op te leiden tot gezelschapsdame.

Villa ‘De Ommekeer’ werd een exclusief begrip.
De telefoon gaat. Ze neemt hem op.
‘Zeg het maar Julien…’

Mireille zet de autoradio aan. Misschien verdrijft muziek het beeld van de hotelkamer van vanmorgen. Ze huivert als ze denkt aan de gemaskerde nachtverpleger in bad, de rimpelige zakenman, de callgirls, de troebele nacht vol drank, pillen en seks.
“Gatver, nooit meer. Apeldoorn, here I come!”

Hoofdstuk 6 vind je HIER

Het allereerste hoofdstuk staat HIER